یادداشت: درس ضد حمله‌ ی بارسلونا به آرسنال

مثلث مسی، نیمار و سوارز غیر قابل مهار است، نه فقط به خاطر تکنیک فردی‌شان، بلکه به دلیل درک متقابل و ترکیبی که با هم می‌ سازند.

گلِ اول بارسلونا نشانی کامل از این درک بود. نیمار قبل از اینکه پاسِ سوارز در ضد حمله‌ای که آندرس اینیستا شروع کرده بود بهش برسد، پشت سرش را نگاه کرد، مسی را دید، تا جای ممکن ناچو مونرئال را ازش دور کرد و با خودش به سمت دروازه کشید و بعد توپ را به مسی داد. مسی هم با یک مکث کوچک پتر چک را از سر راه برداشت و دروازه‌یی آرسنال را باز کرد.

قبل از این گل آرسنال 70 دقیقه با برنامه مقابلِ بارسلونا بازی کرد و مثلِ دو دفعه‌ی پیش از قدرت حریف متعحب نشده بود. آرسنال در این بازی برنامه‌ی درستی برای بازی بدون توپ داشت. شاگردان ونگر بارسلونا را در هنگام ضربات کاشته‌ی دروازه، بالا پرس می‌ کردند، اما در ادامه عقب‌تر می‌ آمدند و با عمقی نسبتا کم، دو ستون دفاعی می‌ ساختند.

اوزیل و ژیرو در این بازی پیکه و ماسچرانو را پرس نکردند. هدف آنها بوسکتس بود و هر وقت توپ  دست مغزِ متفکر بارسلونا می‌ آمد، نزدیک‌ترین بازیکن به او پرسش می‌ کرد و اجازه‌ی دادن یک پاس ساده را هم بهش نمی‌ داد. البته آرسنال در 15 دقیقه‌ی اول کمی بدون تمرکز و بیش از حد هیجان‌زده به نظر می‌ رسید. هکتور بیرین دریبل ساده‌ای از نیمار خورد، مونرئال بابت خطایش روی مسی کارت زرد گرفت و رمزی و کوکلن تکل‌های خطرناکی زدند. بعد از این مقطع، وقتی بازی جا افتاد، آرسنال برنامه‌ و نظمِ خودش را پیدا کرد.

اما مشکل بزرگ آرسنال در این بازی کیفیت کم بازی انتقالی‌اش بود. تیم‌های زیادی این فصل با پرس کردن بارسلونا در زمین خودش برای مدافع عنوان قهرمانی چمپیونز لیگ دردسرساز شدند، از جمله مالاگا و سلتا ویگو و اتلتیکو مادرید.

اما چون طرحِ آرسنال این نبود، نیاز به ضدحمله‌ های سریع و دقت بالا در بازی انتقالی برایِ گل زدن داشت. این نقطه‌ی ضعف آرسنال در شبی بود که ضدحمله‌ها قبل از این که به مرحله‌یِ نهایی برسند، خراب می‌شدند. الکس اوکسلید چیمبرلین موفق به ایفای نقش خودش نشد و مسوت اوزیل هم از دست پاس‌ های بی‌ دقت و دفع توپ‌ های بی‌هدف مدافعین‌اش خسته شده بود و فرصت کمی برای طراحی ضدحمله‌ها به دست می‌آورد.

در نیمه‌ی دوم بارسلونا بازهم بازی را سرتر از حریف شروع کرد، اما بعد از گذشت 10 دقیقه، آرسنال برایِ اولین بار، سوار بر بازی شد. مالیکت توپ آرسنال در زمین بارسلونا بالا رفت، اما تصمیم‌ گیری‌ های نادرست همچنان عامل به نتیجه نرسیدن توپچی‌ها بود. تا اینکه بارسلونا کاری که آرسنال باید انجام می‌داد را به بهترین شکلِ ممکن به سرانجام رساند و با یک ضدحمله‌ی برق‌آسا دروازه‌ی میزبان را باز کرد. این گل از جنس گل‌هایی بود که آرسنال معمولا در امیریتس مقابل منچستر یونایتد سر الکس فرگوسن می‌خورد.

واکنش آرسنال به گلِ اول خوب نبود و در ادامه یک پنالتی که حاصل اشتباهِ مرته‌ساکر و فلامینی بود، تقریبا تکلیف بازی برگشت را هم مشخص کرد، حقیقتی که خود ونگر هم بهش اعتراف کرد: «بارسلونا 95 درصد صعود خواهد کرد.»