لوییز انریکه و نیمکتش

در این مقاله به بررسی وضعیت تعویض های لوییز انریکه در دو فصل اخیر، و محدودیت تاکتیکی او در این فصل، هنگامی که می خواهد بازیکنی را تعویض کند، پرداخته شده است.

یک سال قبل، تقریبا در همین مقطع از فصل، لوییز انریکه دست به اعمال تغییراتی روی نیمکتش زد که کم کم به یک الگو تبدیل شد. یک دسته از بازیکنان که به صورت پیش فرض جزء آغاز کنندگان بازی نبودند، در لحظاتی حیاتی ولی نه چندان طولانی، و آن هم بر اساس اهداف های خاص مربی، به میدان می آمدند و کم و بیش نقشی مهم در پلنی که قرار بود در پایان نود دقیقه به اتمام برسد، ایفا می کردند. برای مثال، می توان به ورود ژاوی به زمین، بازی های رفت و برگشت مرحله یک چهارم نهایی و نیمه نهایی لیگ قهرمانان، و همینطور فینال برلین مقابل یوونتوس، اشاره کرد.

تقریبا هم همیشه وقتی این اتفاق می افتاد که تیم از حریف جلو بود، و مربی می خواست با در اختیار داشتن مالکیت، سرعت را از بازی بگیرد. یک تعویض تکراری دیگر، حضور متئو در زمین بود؛ مربی این تعویض را به منظور تقویت تیم در زمانی که توپ را در اختیار ندارد، انجام می داد. متئو به طور مستقیم با حضورش در خط دفاع، و به طور غیر مستقیم با فراهم کردن این فرصت که ماسکرانو بتواند به وسط زمین نزدیک تر شود، به تیم کمک می کرد. یا، پدرو رودریگز، که وقتی به میدان می آمد که تیم نیاز داشت تا با چهار مهاجم حمله کند.

با توجه به این نکته که لوییز انریکه هیچ کدام از این سه بازیکنی که نام بردیم را، در ادامه فصل در اختیار ندارد، و دانستن اینکه لوچو به جای آن ها، به بازیکنان دیگری که در فرم بهتری حضور دارند، دسترسی دارد، سرمربی بارسا، در این فصل وقتی صحبت از تغییر ترکیب و تاکتیک تیم در جریان بازی می شود، با پیچیدگی جدیدی روبرو شده است. از نخستین روزِ دومین سالِ سرمربیگری او در بارسا، یک بازیکن فوتبال وجود داشت که با توجه به نمایش های بسیار خوبش، کارایی بسیار مهمی در سیستم تیم پیدا کرده است، که از آنچه فصل قبل انجام می داد، بسیار حیاتی تر است.

آندرس اینیستا نقشی مانند رهبر ارکست را در میانه زمین بر عهده دارد و با ریتم فوق العاده ای که به بازی می دهد، سبب پیشرفت در سیستم تیمی بارسا شده است. و اگر فصل گذشته، شماره هشت بارسا کسی بود که به صورت مداوم به عنوان یار جانشین وارد میدان می شد، در این فصل، نمی توان به او بازی نداد.

و بنابراین، یک پست کمتر برای جایگزینی وجود دارد، یک بازیکن کمتر می تواند از روی نیمکت وارد زمین شود. با وجود اینکه انریکه می تواند راهی پیدا کند تا بازیکنانی را وارد زمین کند، اما گزینه های کمتری برای خارج کردن از زمین دارد. تعویض ژاوی همواره با حضور اینیستا (و یا برعکس)، توجیه می شد. یک لاماسیایی از زمین بیرون می رفت و لاماسیایی دیگر وارد زمین می شد؛ آن هم به طوری که با وجود تعویض، قانون بازی در سمت چپ - ژاوی/اینیستا - تغییر نمی کرد و فضای سمت راست هم، پوشش داده می شد - راکیتیچ. به همین دلیل، وقتی صحبت از تعویض هافبک کروات می شد، انریکه با یک تعویض - متئو یا پدرو - به ماسکرانو اجازه می داد که کمی جلوتر برود تا به همراه بوسکتس، پست هافبک دفاعی را تکمیل کند.

استفاده از این روش - "تعویض ژاوی" - مستلزم قربانی کردن یک هافبک به منظور به وجود آوردن ترکیبی بود که انریکه مدت زیادی است آن را، مگر در موقعیت های بسیار خاص، از یاد برده است. برای مثال در ال کلاسیکوی اخیر، می توانستید نتیجه منفی که در پی داشت را ببینید؛ زیرا تعویض راکیتیچ و حضور آردا توران به منظور کنترل جریان و سرعت بازی ناموفق بود، و کاتالان ها در مقابل حریفی که حملات پیاپی ای را صورت می داد، یک هافبک خود را از دست دادند.

شاید رافینیا، که در بازی مقابل اتلتیکو مادرید به میادین بازگشت، راه حلی باشد که انریکه به دنبالش است. بازیکنی که وقتی به عنوان یار جانشین به میدان می آید، قابلیت انجام مسئولیت های بزرگ برای مدیریت وسط زمین به همراه اینیستا را دارد، و همزمان می تواند در کارهای دفاعی، که به نوعی در سمت راست خط هافبک، به امری حیاتی بدل شده، شرکت کند.

کسی که می تواند بیشتر از راکیتیچ، توران باشد و بیشتر از توران، راکیتیچ. در نخستین فصلش به عنوان بازیکن تیم نخست، او کم کم به نخستین گزینه جانشین تبدیل شد و در بعضی بازی ها، حتی به عنوان یار اصلی به میدان رفت، اما در روزهای پایانی فصل، تأثیرش در تیم کمتر شد. آیا داستان قرار است دقیقا بر عکس شود؟ آیا رافینیا دقیقا در زمان مناسبی به تیم بازگشته است؟